برخی از داروهای ممکن برای درمان نوع احشایی بیماری شامل این موارد هستند: آمفوتریسین بی، ترکیبی از آنتی مونیال پنج ظرفیتی و پارامومایسین، و میلتوفسین. برای درمان نوع پوستی بیماری، داروهای پارومومایسین، فلوکونازول یا پنتامیدین میتوانند مؤثر باشند. بیماری سالک معمولا بعد از یک دوره 12-4 ماه خود بخود بهبود می یابد اما داروهای شیمیایی مختلف از جمله گلوکانتیم به صورت آمپولهای 5 میلی لیتری (1.5گرم ماده موثر ) و تزریق 2-1میلی لیتر در داخل ضایعه یکبار در هفته به مدت 10-7 هفته دوره بیماری را کوتاه می کند. مقاومت دارویی حدود 20 درصد از مبتلایان به لیشمانیوز جلدی پاسخ مناسبی به مراحل درمانی نشان نمی دهند، علل متفاوتی از جمله عدم توانایی کافی سیستم ایمنی بدن برای مقابله با تکثیر انگل، پیدایش سوش های مقاوم انگل ، درمان ناقص یا ناکافی بیماران، قدرت بالای برخی از سوش های مقاوم نسبت به سایر سوش ها و همچنین بروز عفونت همزمان (عفونت لیشمانیایی و یک عفونت ثانویه دیگر) در بیماران سبب مقاومت و عدم پاسخ مناسب به درمان می گردد بسیاری از داروهای آلی که برای درمان بیماری لیشمانیوز و بیماریهای کرم هلمینز استفاده میشدهاند، امروزه به خاطر مقاومت دارویی بیاثر شدهاند. انگل لیشمنیا دونووانی که عامل بیماری لیشمانیوز است، از طریق گزیدن پشه خاکی (سالک) سالانه بین تقریباً ۱۵ میلیون نفر منتقل میشود. این بیماری در صورت عدم درمان میتواند کشنده باشد و داروهای معمول آلی آن از قبیل پنتامیدین، آمفوتریسین بی، پارامومایسین و داروهای آنتیموانی به علت مقاومت دارویی تقریباً بی اثر شدهاند. با برخی از این ترکیبات با فلزات، کمپلکسهای آلی فلزی ساخته شده است و برای فعالیتهای پادانگل بیماری لیشمانیوز مورد ارزیابی قرار گرفتهاند. پنتامیدین، یکی از این داروهای ضد انگلی بود که با برخی از مراکز فلزی تشکیل کمپلکس داده و فعالیتش مورد بررسی قرار گرفته است. در این بررسیها مشخص شده است که یکی از مشتقات آلی اوسمیوم در ترکیب با پنتامیدین ۷٬۵ برابر اثر درمانی بیشتری نسبت به پنتامیدین در یک دوز منفرد و مشابه در درمان لیشمانیوز در موشها از خود نشان میدهد. مشتقات آلی ایریدیوم و پلاتین در مقابله با تی-بروسی در جوندگان مورد آزمایش قرار گرفتند، که موشهای آلوده را با یک دز منفرد معالجه نمودند. یک ترکیب آلی ایریدیوم همچنین از خود فعالیت ضد فیلاریاز نشان داد و در مقابل لاروهای عفونی مولینما دستیا و بورگیا پاهانگی انگلهای هلمینز انسانی اثر قوی و در مقابل لیشمانیوز اثر ضعیفی از خود بروز داده است. کمپلکس ایریدیوم به نحو قابل توجهی دارای سمیت کمتری نسبت به ایزوتیونات پنتامیدین است، بطوریکه تجویز آن در دوزهای کشنده از ایزوتیونات پنتامیدین برای این کمپلکس در موشها مجاز میباشد. مشتق آلی ایریدیوم با پنتامیدین در تاژکهای دونووانی جمع میشود و با زیرواحدهای ریبوزومی، پیوند میدهد اما تأثیری بر سنتز درشت مولکولی ندارد. پر واضح است بقیهٔ کمپلکسهای آلی فلزی دارای مکانیسم متفاوتی میباشند، مثلاً کمپلکسهای اوسمیوم با یکی کردن آمینواسیدها و پپتیدها به عنوان لیگاند به شکل غیر مستقیم و از طریق جلوگیری از سنتز درشت مولکولی از رشد لیشمنیا دونووانی ممانعت میکند.